Önlem almak
Her nesille hayata bakış açımızda değişimler oluşuyor… Yeni nesillere eskilerin verdiği öğütler, önceleri küçümseniyor olsa da zaman içinde benzer deneyimlerle atalarımıza dönüşüyoruz…
Ekonomik refah düzeyinde olanlar dahil toplumumuz ciddi bir sınavdan geçmekte… Atasözlerimiz adeta hafızaları zorluyor… Hazıra dağ dayanmaz… Ak akçe kara gün içindir…
Çağımız medya yoluyla ihtiyacımız dışında arzularımızın esiri olmamıza vesile ürün çeşitliliğiyle iştahımızı kabartıyor…. Bir kışlık botla yetinemiyoruz, şu modeli bu rengi olsun diye kredi kartlarına yükleniyoruz. Atın ölümü arpadan olsun diyerek yaşarken dahi; faturaların yarı yarıya artışından da şikayetçiyiz…
Bizleri yetiştirirken ebeveynlerimizin mutlaka doğru sandıkları yanlışları olmuştur tabii; peki ya bizler? O denli ahkam kesişlerimizle kendi çocuklarımızı nasıl yetiştirmekteyiz?
Mezuniyet balolarında renkli kağıtlardan kıyafetlerin yapıldığı zamanlar çok gerilerde kaldı… Şimdilerde gelinlik fiyatına mezuniyetlere hazırlananlara bakınca; bir bilemedin iki kez giyip ihtiyacı olana verilmek üzere bu denli rakamlarla aile bütçesini zorlamak ne kadar anlamlı olabilir? Kokulu silgisi olan çocuklara özendiğimiz, okul önlüğümüze çengelli iğneyle lastik silgimizin tutturulduğu günleri anımsıyor musunuz?
Kaçınız yağ kuyruklarında sıra olduğumuz günleri anımsıyor? Biz ailemizden daha iyisini yapacağız derken; daha tüketici olduk… Yazın klimalar, kışın ısıtıcılar, annemizin mantosunun tersinden bize manto dikildiği günler çok uzaklarda öyle değil mi? Peki bu sene hangi alışveriş merkezinde, indirimi kovaladınız? Yeni sezon ürün almak zorunda kalınca yaşadığınız yeni ürün alabilme mutluluğu muydu yoksa kredi kartının şişmesinin verdiği ağırlık mı?
Şimdilerde aradığınız çözüm; herkesin ikinci bir iş hatta üçüncü bir iş ile kaynaklarını arttırmak üzere, bir insanın iki veya üç insanlık performans göstererek çalışıp kazanması mı? Peki böyle yaparken ülkedeki diğer iş ihtiyacındaki insanlara haksızlık ettiğinizi düşünüyor musunuz? Veya diğer insanlardan banane diyecek kadar duygularınız öldü mü?
Ruhsal çöküntünün toplumda asık yüzleri arttırdığı ve kişilerin birbirine toleransının yok olma düzeyinde azaldığını görünce, tepkiniz sizden başkalarını suçlamak yönünde mi oluyor?
Şapkamızı önümüze koymayı becerebilirsek; yaptıklarımızın sorumluluğunu alabilirsek, biraz mütevazi olmayı öğrenebiliriz. Bir zamanlar başkalarına küçülmüş gelen giysileri bize getirdiklerinde ben memnun olurken; çocuklarımda alamadığımız hissi ile eziklik oluşmuş ise, ya ben doğru anlatamamışım ya da etrafın tepkilerinden etkilenmişlerdir. Herkes kendi kullanmadığını, ihtiyacı olanın ulaşabilmesi adına bir yöntem geliştirmeli bu milli sorumluluk duygusu ile yapılmalı… gelen zamların ardında birçok neden olsa da;bizlerin har vurup harman savurduğu alanlardan sadece kendimiz sorumluyuz. Bu noktada bazı genç gönüllülerin muhteşem çalışmalarını duyuyorum… İnternet üzerinden ihtiyacı olana kargo ödemeli ürünleri yollayabiliyorlar, hatta bazen mobilyalar dahi bu şekilde ihtiyaç sahiplerine nakil ücreti karşılığı gönderiliyor. İşte o insanlar geceleri vicdanen rahatça uyuyabiliyorlar.
Çevremizde tanımadığımız insanlardan dahi sorumluyuz, banane deyip her geçtiğimiz olay bir şekilde dönüp bizi tekrar bulur, taa ki biz o konuda terbiye olana dek… İnsanlardan sürekli duyuyorum, neden hep beni buluyor böyle şeyler diye… Ne zaman kapımızı, penceremizi, gözlerimizi açıp diğer insanlarla eşdeğer olduğumuzu farkedeceğiz, işte o zaman nasıl böyle şanslı olabildim cümlesini yüreğimizin derinliklerinde hissederek söyleyebileceğiz….
Toplum bilincini uyandırmak üzere ‘komşusu açken, tok yatan bizden değildir’. Geçmişte dudak büktüğümüz , hatta anlamını dahi kavramakta güçlük çektiğimiz, halının altına süpürdüklerimizi yüzeye çıkarma vaktidir. Hepimize; birbirimize televizyon izlemeye gittiğimiz günlerdeki sıcak dostluk içinde, sobada kestane pişirilen mis gibi portakal kabuğu kokuları dolu bir kış diliyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder